Traena Festival

Træna Festival staat voor muziek in adembenemende omgeving

Op een eiland omringd door meerdere eilanden, een betoverende middernachtzon, muziek om je vingers bij af te likken, je tentje op zetten waar je wil en ontwaken (en eigenlijk de rest van de dag ook) met adembenemend uitzicht op Træna? Hier vind je het allemaal. Ik zou kunnen zeggen dat het om de hoek is, maar je moet wel een stukje reizen om deze magie zelf te beleven.

Træna is het oudste vissersdorp van Noorwegen en alleen te bereiken per boot. Op het eiland wonen 500 mensen en ze helpen allemaal, op de één of andere manier, mee om het festival te realiseren. Dit jaar vond het festival op 6, 7 en 8 juli plaats met een line-up die hoofdzakelijk gevuld is met Noorse artiesten, waaronder Aurora, Wardruna, Honningbarna, Julie Bergan, Ingrid Olava en Qua Duh Ska.

Op de boot vanaf Bødo begint het me voor het eerst écht te dagen dat ik iets bijzonders mee ga maken. Niet alleen door het steeds prachtiger wordende uitzicht, maar vooral ook door de mensen die ik spreek. Of ze er nou al eens zijn geweest of niet, ze spreken allemaal met fonkelende ogen en een grote lach op hun gezicht over Træna: “It’s amazing! You’ll love it!”, “You’ll remember it for the rest of your life!” en zelfs “It’s the most special thing you’ll ever do in your life!”

Nu ik alweer een maand terug ben kan ik je verklappen dat dit inderdaad een onvergetelijke ervaring is geweest. Maar hier, vanaf de boot, staat het allemaal nog op het punt te beginnen. Het is bewolkt, maar de zon breekt door en als het eiland in zicht komt steken de drie karakteristieke bergtoppen prachtig af.

Het eiland – of voor de komende paar dagen, het festivalterrein – is grofweg onder te verdelen in twee kampen. Volg het geluid en je komt op kamp één: de feestende jongeren. Als je vanaf daar om je heen kijkt zie je direct kamp twee, waar de tenten een stuk verder uit elkaar staan, want je mag je tentje vrijwel overal neerzetten. En ook als is het een klein eiland, met 3000 bezoekers kun je met gemak meters uit elkaar staan.

Het spits wordt afgebeten door de 23-jarige Emilie Sofie, een singer-songwriter uit het Noorse Trondheim. Zij laat haar liedjes horen in een tent met de naam Trænabanken, die tegenover het hoofdpodium staat. Als openings-act weet Sofie de tent al aardig te vullen, maar gelukkig is er nog genoeg ruimte om te dansen. Een luistersessie bij de jonge gasten van Hobbel, in een tent voor zo’n 150 man, zit er voor mij helaas niet in. De melancholische indie-sound van Hobbel vult de oren van de aandachtige luisteraars, zelfs nog lang nadat ik me voor een volgend concert naar de ‘kirke’ begeef.

Van buiten lijkt ‘t alsof er niets te doen is in het kleine dorpskerkje, maar eenmaal binnen blijkt de kerk volledig gevuld. Het prachtige, kleurrijke houten kerkje heeft zo’n 200 zitplaatsen en er is geen plek meer vrij. Voor het concert begint vult de stilte de gewijde ruimte, een stilte die alleen doorbroken wordt als Andreas Doif zijn gitaar nog even stemt voor hij begint te spelen. In deze intieme setting komen zijn liedjes goed tot hun recht en hij weet de aandacht van het publiek het gehele concert vast te houden.

Op weg naar het eerste optreden op het hoofdpodium pik ik nog een paar nummers mee van Aiming for Enrike die in de Trænabanken hun ritmische en intensieve fuzzpop ten gehore brengen. Helaas komt de regen zo’n tien minuten voor het concert van Que Duh Ska plots met bakken uit de lucht met als gevolg dat binnen een paar seconde alle tenten op het festivalterrein gevuld zijn met mensen. Enkele stoere mannen hebben echter geen schuilplaats nodig. “We are used to this, even worse!”

Tijdens deze hoosbui is het aan Que Duh Ska om de bezoekers weer aan het dansen te krijgen en na een aantal singer-songwriters en popbandjes is het met deze formatie tijd voor ska en reggae. Een perfecte kandidaat om de zon weer terug aan de hemel te spelen. Que Duh Ska is tien man sterk en staat bekend als Helgeland’s beste live band. En, zoals reggae betaamt, zingen ze voornamelijk over vrede en liefde.

Stagediven

De eer het programma op deze eerste dag op de mainstage af te sluiten is voor Honningbarna, en het is één groot feest. Regen of geen regen, er wordt gedanst! Tijdens het optreden lijk ik de enige die geen idee heeft wat er gezongen wordt, want de rest van het publiek weet er wel raad mee tijdens deze explosie van energie. Stagediven is een vereiste. Om de zoveel minuten zweeft de ‘leadzanger’ over het publiek en als ‘ie dan toch gaat, waarom zou je dan niet gelijk je cello meenemen?

Aan het einde van het concert beginnen een aantal mensen zelfs het podium te beklimmen. En op het moment dat de security in wil grijpen trekt de band ze net zo hard toch het podium op. Je zal het op Nederlandse festivals niet snel zien, maar hier staan er aan het einde van het optreden zo’n twintig man op het podium die uiteindelijk stagedivend het podium weer verlaten.

Aan het einde van de dag vraag je jezelf af wanneer je moet gaan slapen als de middernachtzon maar een kwartier lang onder gaat? Waarschijnlijk niet, want naast de muziek is er genoeg om van te genieten.

VRIJDAG

Als het zonnetje begint door te breken verzamelen zich voor het hoofdpodium al een aardige groep fans van Julie Bergan. Met haar 23 lentes is Bergan alweer zo’n jonge artiest die omschreven wordt als één van de meest veelbelovende kunstenaars van Noorwegen.

Afgelopen winter brak Julie Bergan door met nummers als Arigato en Blackout, waarvoor ze ook buiten de eigen landsgrenzen de nodige erkenning kreeg. Een songwriter met een rauwe stem en in het bezit van blijkbaar onophoudelijke energie. Bergan danst aan één stuk door op haar hiphop, R & B en dancepop deuntjes.

Linda Vidala

In de Trænabanken vervolgt de dag zich met de uit Oslo afkomstige rapper en producer Linda Vidala. Met haar eigen producties mengt ze rap en zang en creëert zo een frisse sound. De nummers bevatten een mix van humor en ironie, maar ook de nodige ernst over zaken als drugsmisbruik, pittige seks en liefde. In 2016 kwam ze naar buiten met het nummer Emma, wat haar direct op de kaart zette als één van dé nieuwe vrouwelijke rappers.

Op het hoofdpodium staat Rafferty klaar. De enige Amerikaanse band op het affiche van Træna 2017. Althans, de zanger en gitarist komen uit Amerika maar de drummer komt gewoon uit Noorwegen. Hun eerste single Apple Pie werd al gebruikt tijdens de lancering van de iPhone 6 en kan ook hier rekenen op veel bijval. Overigens is het nummer uitgegroeid tot het meest gebruikte nummer in de geschiedenis van Apple.

Voordat de volgende band op het hoofdpodium begint neem ik weer eens een kijkje in de Trænabanken waar ik naar binnen word getrokken door de geluiden van electropop-duo Snö. De band, bestaande uit Martin Hotvedt en Hallvar Agersborg, vermengt hun teksten over het leven, de dood en liefde met een zee van energieke popmuziek. Vorig jaar waren ze al op het eiland en ook dit jaar worden ze weer warm onthaald.

Nog bijna voor de laatste noot van Snö stroomt de tent al leeg richting het hoofdpodium voor het jonge hiphop-duo Sushi X Kobe. Wederom versta ik er weinig van, maar het lijkt dat ik de enige ben want het publiek is helemaal wild van ze! Het duo loopt heen en weer over het podium en er is veel interactie met het publiek. En ook hier lukt het iemand om te stagediven.

Op zaterdag vindt het moment plaats waar iedereen naar uitkeek: het bijzondere concert op het buureiland Sanna. Dit is dé plek die meteen opvalt als je het Træna festival bezoekt en de eerste – maar zeker niet laatste reden – waarom toeristen naar dit festival worden getrokken. Vanaf Træna gaan er verschillende boten om de festivalgangers richting dit eiland te voeren.

Eenmaal aangekomen zijn er al vele honderden mensen richting de grot getrokken. Onderweg naar de grot kom ik Einar Selvik, zanger van Wardruna, en de Noorse zangeres Aurora al tegen. Terwijl iedereen een plekje zoekt om het spektakel zo goed mogelijk te kunnen zien, zitten ook de mensen van de BBC al klaar om dit bijzondere moment vast te leggen. Terwijl de band zich klaar maakt wacht iedereen in spanning af. Ik kan me dan ook geen andere band voorstellen die zo goed in deze setting past.

Noorse mythologie

De Noorse band Wardruna is geïnspireerd door de Noorse mythologie en oude Scandinavische tradities. Hun nummers met Oudnoorse teksten hebben Wardruna internationaal groot gemaakt en ze spelen hun donkere folk op traditionele instrumenten. Als de band begint word je direct overdonderd door de prachtige akoestiek in de grot waarbij het warme stemgeluid van de leadzanger en het gebruik van traditionele instrumenten perfect samen vallen met het decor.

Storm Weather Shanty Choir bestaat uit zes mannen die afkomstig zijn uit Stord, een eiland aan de westkust van Noorwegen. De heren zingen covers van 150 jaar oude zeeliederen en het plezier dat ze uitdragen werkt aanstekelijk. Stil staan is niet mogelijk. Je moet mee zwieren op hun zeemansliederen!

Terug op Træna ga ik weer naar het kerkje voor het volgende concert. De ellenlange rij die buiten staat te wachten laat zien dat het kerkje eigenlijk te klein is voor de volgende artiest, maar Ingrid Olava zelf past perfect in deze setting. Ze wordt met een warm applaus ontvangen als ze achter haar piano plaats neemt.

De muziek die Ingrid Olava ten gehoren brengt zet er toe aan om je ogen te sluiten en als je dat doet waan je jezelf als enige in dit kerkje. Ook zeker omdat het publiek absoluut muisstil is. Totdat ze begint te praten. Hoewel ik er zelf niets van versta blijkt ze, afgaande op het gelach ook grappig te vertellen over haar nummers.

Voor haar twee laatste nummers maakt Ingrid Olava met liefde gebruik van twee van de zangeressen van Que Duh Ska. Wanneer ze vervolgens het podium wil verlaten blijkt het afscheid haar moeite te kosten en ze buigt meermaals zo ver als ze kan voordat ze uiteindelijk toch echt afscheid neemt van haar fans.

Aurora is waarschijnlijk de bekendste artiest van het festival en nadat ze eerder vandaag al een aantal nummers meezong met Wardruna is het nu haar beurt op het hoofdpodium. Aurora begon met muziek maken op haar zesde en schreef haar eerste nummer toen ze negen was.

Nu, pas 12 jaar later, danst ze op het podium alsof ze nog nooit iets anders heeft gedaan. En hoewel ze klein van stuk is, zorgen haar energie en moves ervoor dat je geboeid blijft kijken. En als dat je niet kan bekoren, is alleen haar stem al genoeg om iedereen te boeien. Aurora is authentiek en vol overgave.