Jubileumeditie Dauwpop 2019 heeft alles

Voor de vijfentwintigste keer wordt op Hemelvaartsdag, in de Overijsselse bossen, Dauwpop gehouden. Het festival is, net als voorgaande jaren, met 15.000 bezoekers uitverkocht. Met een brede programmering, van rock tot hiphop en van punk tot theater, staat het bekend om haar veelzijdigheid, terwijl gelijktijdig veel bezoekers de meeste muziek langs zich heen laten gaan om gewoon, met een biertje in de hand, te genieten van de sfeer en de mensen. De sfeer wordt alom geroemd, typisch Twents, en die sfeer is ook dit jaar niet anders. Het weer werkt mee, de paar druppels worden niet gevoeld en ’s middag wordt het zelfs warm. 

Maar liefst vijftig band/acts op zes podia vullen de dag. Het is onmogelijk om alles te zien, er moeten dus keuzes worden gemaakt. Want Dauwpop heeft van alles heel veel: bezoekers, sfeer, bands, een markt, foodtrucks, en dan ook nog eens voor elk wat wils. Nou ja, alles? Bijna alles. Aan ruimte is nog wel een gebrek. De ruimtes voor de podia zijn krap, zo zal in de loop van de dag blijken. Als we vanuit de toegangspoort naar het festivalterrein lopen passeren we de posters van vijfentwintig jaar Dauwpop. Een indrukwekkende lijst met namen. Nostalgie. Dat woord zal ook nog vaker vallen vandaag.

Daniel Romano

De Canadees (Welland, Ontario), met zijn band, mag aftrappen op King King als de eerste bezoekers nog het festivalterrein oplopen. Aan ruimte voor het podium dus nog geen gebrek. Als Daniel de eerste akkoorden aanslaat staan hooguit twintig man te kijken. Daniel laat zich niet afleiden en zet stevig in. Getooid met hoofddoek en constant in gevecht met bananenschillen, speelt hij in lijn met zijn laatste album Finally Free, pittige rock. Daniel Romano zet een goede set neer, maar er is helaas nog te weinig publiek om dit op waarde te ontvangen. Dit talent, misschien wel genie, en zeker een vreemde vogel, die heeft bewezen continu van stijl te kunnen wisselen (van garagepunk tot country) had zeker niet misstaan op een groter podium later op de dag.  Daniel Romano zet een goede show neer!

The Hilltop Howlers

Inmiddels hebben de mannen van The Hilltop Howlers, de tot podium omgebouwde aanhanger in het Enge Bos betreden. Ook hier nog geen drukte voor het podium, maar het veldje stroomt langzaam vol. Want hier staan mannen uit de streek met onder meer Hendrik Jan Lovink (Voederbietels, Backcorner Boogieband) en voorman Lawrence Mul (Raw Flowers). Met Southern Rock, een vleugje soul en vooral recht voor zijn raap rootsmuziek krijgen de Howlers de mensen langzaam in beweging.

Navarone

Merijn, Roman, Kees, Robin en Bram van Navarone stralen één en al vrolijkheid uit en weten dat gelijk over te brengen op het publiek in The Barn. Deze is volledig gevuld en veel fans moeten buiten blijven staan (waarom is het balkon niet geopend?). De set van Navarone duurt maar drie kwartier en dat is wel een beetje kort. Het geeft ruimte voor negen songs, waaronder hun nieuwe single Surrender en de niet meer weg te denken cover Whole lotta love. Terwijl de Barn wordt gevuld met rook en de stemming er vol in zit, wordt met Lonely Nights afgesloten. Navarone moet verder, vanavond spelen ze nog op Oerrock in Friesland.

Ten Times a Million

In het Enge Bos heeft de Enschedese formatie Ten Times A Million de vrachtwagen inmiddels beklommen. Zanger Martin Duve heerst over het inmiddels goed gevulde veldje en voelt zich als een vis in het water. Met name de uptempo nummers worden goed ontvangen. Een band waar we nog meer van gaan horen.

Nona

Tussen Ten Times a Million en Fatal Flowers door is er nog heel even tijd om twee songs van Nona mee te pikken. Dit is sfeermuziek, zeker als Nona’s stem akelig dicht in de buurt van Amy Winehouse komt. Of de ruwe grond van King King de juiste locatie is om echt van Nona te genieten is echter zeer te betwijfelen.

Fatal Flowers

Eindelijk, eindelijk, eindelijk, Richard Janssen is terug gevonden in een theater in München, en wel door de organisator van Dauwpop, Frank Satink. Na 29 jaar treden de Amsterdammers weer op en beginnen hun korte reünie in Hellendoorn. The Barn is tot de nok toe gevuld en ook nu moet de helft van het publiek buiten blijven staan. De gemiddelde leeftijd is hoog want hier is sprake van nostalgie. Kippenvel op de armen en tranen in de ogen als Richard Janssen, met de laatste Fatal Flowers bezetting (Robin Berlijn, Geert de Groot en Henk Jonkers) en JB Meijers op toetsen, How Many Years inzet.

Eindelijk! Ogen dicht en een uur lang stoned worden van de door de ziel snijdende gitaarrifs. Van Younger Days tot Pleasure Ground, het komt allemaal voorbij. Fatal Flowers is back!  “Wat is dat leuk dit, ik was het bijna vergeten”, zegt Richard Janssen.

Even bijkomen en de tijd nemen  om een speciaal biertje te scoren in een verstopt barretje achter het Enge Bos en daarna een hapje eten bij één van de vele foodtrucks. Daarna op weg naar de Mainstage. 

Kaiser Chiefs

Ricky Wilson begint vol energie aan de Kaiser Chiefs show. Binnen een paar minuten heeft hij het hele podium verkend en op de meeste plekken wel een keer in de lucht gesprongen. Het publiek moet nog wennen aan het nieuwe, nog uit te brengen (26 juli), album Duck. Op Everyday I love you less and less aan het begin van de set, en later op songs als I predict a Riot en Ruby, gaat de Jupiler Mainstage helemaal los. Dit zijn de songs waar de Kaiser Chiefs het van moeten hebben. Hoewel, terwijl een deel van het publiek voor het podium wegloopt als te lang minder bekend werk wordt gespeeld, maakt het voor de mensen buiten de tent niets uit. Hier wordt gewoon op elke song van de band uit Leeds gedanst.

The Grand East

Met een biertje in de ene hand en een sigaret in de andere – er wordt even tijd genomen om een vuurtje te vinden – slaat Arthur Akkermans van The Grand East zijn hoofd bijna stuk op de stampende rock en blues die ze produceren. Gewoon even lekker los gaan op het King King veldje. Het is een thuiswedstrijd voor deze Tukkers en je voelt in alles dat ze hier thuishoren op Dauwpop.

Frank Carter & the Rattlesnakes

Frank Carter heeft maar één doel: The Barn zo snel mogelijk tot de grond toe afbreken! En hij laat er geen gras over groeien. Al tijdens het tweede nummer duikt hij in het publiek dat extatisch reageert. De beer is los. Als The Barn dan daadwerkelijk dreigt te worden afgebroken, moet Frank van zijn manager toch even ingrijpen; of het iets rustiger kan. Ja, dat kan, maar de energie is inmiddels al tot buiten The Barn doorgegeven, er vormt zich een circle pit rondom de schuur.

Na zo’n geweld is het weer tijd om bij te tanken. Snel even tussen de optredens door nog een hapje eten? Geen probleem, er is voldoende en lang wachten is nergens nodig. Net als de toegankelijkheid van de bier en drankstands. Dit in tegenstelling tot de podia. Bij de ingang van de Party Pit staat een groot bord dat alleen maar ‘Vol’ aangeeft. Ruimte is tot nu toe het enige gebrek.

De Staat

In de Jupiler Maintage tent gaat het verder met De Staat. Wat moeten we hier nog over zeggen: dé festivalband van Nederland, solide met een show die staat als een huis. Een enorm bedrag aan subsidie wordt goed besteed en heel Nederland mag er van meegenieten. Torre Florim en zijn mannen maken optimaal gebruik van de graphics op de schermen in hun show. Een prachtig schouwspel. 

En dan natuurlijk de muziek. Na vijf albums heeft de band een enorm repertoire om uit te kiezen. Het publiek zuigt het allemaal op. “Als je wil dansen ….”, zegt Torre, maar niemand staat stil. Met songs als Input Source Select, Pikachu en Witch Doctor is dat ook onmogelijk. De tent vibreert op de beste act van het festival.

Nothing But Thieves

Het Engelse Nothing But Thieves is een grote naam geworden in het alternatieve rockcircuit – zeker in Nederland. Op voorhand dus ook logisch dat zij op de Mainstage afsluiten. Frontman Connor Mason komt met gele regenjas en gedekt door een felle batterij aan licht achter zich, het podium op. Een beetje timide? Of geen zin om zich door de horde fotografen voor het podium op de plaat te laten zetten. Als de fotografen na drie nummers moeten vertrekken gaat de jas uit en pakt Mason zijn gitaar in de hand.

De muziek en de optredens van Nothing But Thieves wordt over het algemeen door het publiek gewaardeerd en geprezen. De show op Dauwpop zou je echter ook inspiratieloos, een beetje een verwaterde Muse act, kunnen noemen. Echt spannend is het niet. Of je moet heel veel van de kopstem van Mason houden – want een stem heeft hij zeker. 

Bökkers en Daniel Lohues

Op het King King veldje en in The Barn wordt met stijl het festival afgesloten door respectievelijk de Bökkers en Daniel Lohues met dialect pop. Nostalgie! Dit wordt in de Overijsselse bossen gewaardeerd. Echter, wie niet voor de start van de Bökkers al voor het podium staat kan het wel vergeten, het te kleine veldje is propvol. Voor veel bezoekers geen Bökker te zien vandaag, je kunt ze alleen maar horen.

Dan maar naar Daniel Lohues – en ook hier van hetzelfde laken een pak; The Barn is te klein. Met onder meer Hier kom ik weg wordt Dauwpop 2019 waardig afgesloten.

Een mooie festivaldag zit erop. Alle lof aan de organisatie, de bands, de roadies en aan het publiek. We hebben genoten van alles dat Dauwpop heeft.

Nog één laatste compliment voor de organisatie; zo vlotjes als het al de hele dag loopt, zo rijden we ook weg van het terrein. Geen gedrang, geen file en we worden vriendelijk uitgezwaaid. Dauwpop is een festival zoals een festival hoort te zijn. Top! Volgend jaar weer.

Tekst en foto’s : Guido Roncken