Mariska Lie A Ling
‘Relatives in Descent’ van PROTOMARTYR
Drummer Alex Leonard had al jaren een drum-intro in zijn hoofd. Hij móést en zou het gebruiken als intro, en het liefst ook als eerste nummer van een album. Leadzanger Joe Casey kampte met één mooie zin die hij maar niet in andere nummers kwijt kon. Het duurde vier albums voordat de puzzelstukjes in elkaar vielen. Casey las een boek uit 1700, The Anatomy of Melancholy, en daarmee viel alles op zijn plek. De rest van de songtekst volgde toen als vanzelf. Zo ontstond openingsnummer A Private Understanding op het nieuwe album ‘Relatives in Descent’ van Protomartyr.(*)
Een song waarbij ik eerst op het verkeerde been werd gezet vanwege de vreemde drums. Wat voor band is dit? Tot op dat moment had ondergetekende er ook nog nooit van gehoord. Welke kant gaat dit nummer op? Lichtelijk gedesoriënteerd rakend als Casey start met zingen is wel meteen de toon gezet. Zijn lage baritonstem, eerder pratend dan zingend verraadt het al: dit is geen easy listening, en dit is geen vrolijke Frans. Maar zijn stem is zijn kracht, maar ook zijn beperking. En is dit post-punk, punk-rock? De waarheid ligt in het midden.
De bijbehorende clip van het openingsnummer á la ‘opa vertelt’ sluit zeer goed aan bij de song. De scheurgitaar en de Nick Cave aandoende zang, het raakte mij direct. En dé zin waar het nummer om draait; She’s just trying to reach you aan het eind van het nummer is inderdaad zó mooi dat het niet uitmaakt dat hij dit 19 keer zingt. En de stops … die zijn fenomenaal, wat een indrukwekkend begin.
Protomartyr (Detroit) werd opgericht in 2008. Debuteerde in 2012 met ‘No Passion All Technique’. Toch kwam de erkenning pas echt na het derde album ‘The Agent Intellect’ dat hoge ogen scoorde in de lijsten van o.a. Metacritic, Rolling Stone en Consequence of Sound. In 2017 tekenden zij bij label Domino en in september brachten ze het album ‘Relatives in Descent’ uit.
De muziek die het viertal, Joe Casey (vocals), Greg Ahee (gitar), Alex Leonard (drums) en Scott Davidson (bass), maakt is niet heel toegankelijk. De stem van Casey in combinatie met de mineur akkoorden, kunnen als deprimerend worden bestempeld. Melancholisch in elk geval. Toch zijn de pareltjes op dit album Windsur Hum, Up the Tower, Night-Blooming Cereus, het eerder genoemde A Private Understanding, en de eindklapper Half Sister juist te danken aan dat waar deze band zo goed in is. Zonder zakdoek, maar mét kippenvel. Hartverscheurende poëzie. “Truth is the half-sister that will not forgive…” Geen opsmuk, geen eindeloze tweede stemmen of tig andere instrumenten of zangeffecten. Nee, deze band mag én kan gewoon zichzelf zijn. Je weet wel, bas, drum, gitaar en zang. En het blijft gewoon overeind, net zoals de haartjes op je armen.
Hoewel het album ook wat minpuntjes kent waarop je zou kunnen afhaken, zo valt Caitriona een beetje buiten de boot door de surf invloeden, is Male Plague een filler en heeft Don’t Go To Anacita een te zwak refrein met wat jammere cliché’s, maken de daaropvolgende wonderschone songs alles weer goed. De teksten van Casey leiden ons door het onzekere, duistere en maar moeilijk te begrijpen leven om ons heen en geven je een kijkje in zijn leven, zonder dat hij er over preekt of loopt te zeiken. Het is intiem en de band, die gewoon band mag zijn, geeft hem hierin alle ruimte. Casey haalt nergens echt uit, ook al is hij nog zo boos of verontwaardigd. De band doet dat voor hem. “Call me Heraclitus the Obscure! Constantly weeping because the river doesn’t move, it doesn’t flow…” Het zijn tevens de opvallende en mooie teksten waar ondergetekende een zwak voor heeft.
Afsluiter Half Sister verdient echt nog een ereplaats in dit verhaal. Het is de enige song op het album dat ooit als zanglijn ontstond, met melodieuze bridges en als geweldige tegenhanger op de zang. De gitarist en bassist (ohhhh, die hoge tonen in de bridge!) laten nog een keer horen wat zij in huis hebben en als Casey Always … Always zingt, heeft hij me volledig óm. Maar met de zin ‘Trying to reach you’, zorgt Protomartyr er voor (de tekst komt dus terug in een ander nummer, hoe geniaal!) dat ik het album nog een keer op heb gezet. En daarna wéér!
Dat gegeven op een twaalf nummers tellend album zeggen mij dat je dan toch iets heel goed hebt gedaan. Hoewel ik eerder eigenlijk al twee andere bands genomineerd had voor beste album en al begonnen was met dit te beschrijven, is dit toch écht mijn meest fantastische plaat van het jaar. En hoe geweldig dat zij binnenkort naar Nederland komen, ik sta front row!
Komend jaar tourt Protomartyr door Europa en in dat kader doen ze ook ons land eenmalig aan met een optreden in de Melkweg Amsterdam op 23-4-2018
Tekst: Mariska Lie A Ling
