Dranouter Festival

Terugblik op Dranouter Festival (BE)

Onlangs vond in West-Vlaanderen weer het jaarlijkse Dranouter Festival plaats met o.a. J.Bernardt, Gabriël Yacoub, Het Zesde Metaal, Doe Maar, Brihang, Eliza Carthy & the Wayward Band, Lenny & de Wespen, Leyla, Raymond Van Het Groenwoud, Stef Kamil Carlens.

 
J.Bernardt
is één van de soloprojecten ontstaan uit Balthazar, meer bepaald dat van JINTE Deprez. Het is meteen duidelijk dat Deprez zijn jarenlang opgedane podiumervaring vandaag de dag met een naturel deelt in dit dansbare, doch ergens ook wel voorspelbare zijproject. Ondanks de strakke en sobere lichtwand op de achtergrond lijkt de minimalistische aanpak wat te bescheiden voor het grote podium.

We zakken even af naar een andere uithoek van het wijdse plein, meer bepaald de clubstage waar Gabriël Yacoub het beste van zichzelf geeft en mij meteen duidelijk wordt waar dit festival voor staat, namelijk voor ELK wat wils. De club zit bijna afgeladen vol met eerbare burgers die elkaar wellicht geen vlieg kwaad zouden doen, terwijl ze braafjes, maar ook enthousiast en dankbaar applaudisseren voor zoveel bewaarde schoonheid uit de begindagen van Dranouter.

De frontman van Het Zesde Metaal is Wannes Capelle. Deze band is langzaam gerijpt zoals een heerlijke kaas uit de Westhoek en mikt op je ziel zoals een Trappist op je tong druppelt na een zondagse wandeling. De som der delen overstijgt het geheel, want met Tom Pintens en Filip Wauters, perfect geruggesteund door bassist Robin Aerts en drummer Tim van Oosten, staat hier een pak doorleefde ervaring op het podium.

  
Dat het hier voor Het Zesde Metaal een thuismatch betreft, blijkt wanneer het nummer Ploegsteert diepe wonden om het heengaan van een veel te jonge wielergod openrijt. Naast mij zie ik iemand, al dan niet geholpen door de roes, emotioneel in tranen uitbarsten, en hopelijk ook even stilstaan bij ‘onze’ drang naar heldendaden en kampioenen? Wannes, als je dit kan bereiken ben je wat mij betreft een creatieve duizendpoot met grote kloten.  R.E.S.P.E.C.T!

Op ons lijstje stond ondertussen BRIhang, en we gaan dus op zoek naar de VOUTE.  Zelf ben ik geen echte hiphop liefhebber, maar doorgaans kan ik ‘wat spelen met de taal’ best wel appreciëren. Maar na het pure gebruik van ‘Het Zesde Metaal West-Vlaams’, doet het gebruik van het algemeen Nederlands wat onecht aan. Het contrast kan niet groter zijn, en jammer genoeg niet in het voordeel van de uiterst getalenteerde Brihang!

Terug bij het hoofdpodium is het tijd voor DOE MAAR. En laat ons eerlijk zijn, naast een hit-machine schuilt in deze formatie toch ook een sterke tekstschrijver met vooruitziende blik, zo bedenk ik mij als Is Dit Alles uit de boxen klinkt. In het besef dat we, op weg naar zee, nog een lange tocht door de Westhoek voor de boeg hebben, laten we de opvoedende taak verder aan Henny Vrienten over (‘knoop je jas dicht, doe een das om, en zeg U!’). Gezwind laten we dit ‘familiale, voor elk wat wils festival met een hoek af’ voor vandaag achter, in de hoop morgen nog meer moois te ontdekken!


Ter verkenning had ik ’s morgens op Youtube nog een pittig filmpje gezien van Eliza Carthy & the Wayward Band. Terwijl het grote podium in de vrijwel lege tent flink gevuld wordt met een 12-koppige band, doet buiten de zon haar best om de bezoekers te verwennen met een gratis portie vitamine D. Hierdoor komen er maar met mondjesmaat mensen terug naar binnen sluipen.


Tot een blonde folk-deerne fluks het podium bestijgt en even haar ervaren mooie mondje opentrekt om het publiek zowel in, als uit de tent te lokken. Even dacht ik nog aan een scène uit ‘Iedereen Beroemd’, maar al gauw blijkt deze heerlijke rondborstige dame (in een strakwit, blits corset) ongecomplexeerd uit het juiste vioolhout gesneden en weet Eliza Carthy zonder schroom de grenzen van het vaak zo voorspelbare oudere folkgenre, te verleggen naar hardere, vernieuwende wegen!

Lenny & de Wespen

Ondertussen snellen wij weer naar de Voute, waar Lenny & De Wespen een wel degelijk volle (open) tent aanstekelijk weet te vermaken met uit de ZIN van het leven gegrepen en ge(s)laagde Nederlandstalige nummers. Lennert Maes is terug van acht jaar weggeweest en heeft zich ondertussen weten te omringen met gedegen muzikanten. Het Voutevolk zag dat het goed was.


Terug aan de overkant gekomen duiken we tot in de diepste hoek van het lekker, naar mijn mooie jeugdvakanties bij oma, geurende droge festival terrein, waar in de club alweer een heel trouw luisterpubliek aandacht schenkt aan de voortreffelijk spelende Leyla McCalla.

Dat Raymond Van Het Groenwoud een vakman pur sang is, hoeft niemand meer te verbazen, maar dat hij ook nog steeds over het verbale talent beschikt om met zijn gevatte, vaak hilarische bindteksten bij de mensen een glimlach op het gezicht te toveren, is iets waar je toch best wel respect voor blijft hebben! Dit is ‘gewoon’ een grote meneer, die moeiteloos enkele generaties weet te doorstaan, en waar we hopelijk nog lang van kunnen gaan genieten.

Nu blijkt dat Stef Kamil Carlens om 21.00 uur in de club geprogrammeerd staat, terwijl op krak hetzelfde tijdstip Omiri in de kerk het beste van ( niet alleen) zichzelf geeft . We beginnen met de nog steeds sensuele tonen en warme stem van Stef Kamil Carlens, zijn werk blijkt nog steeds een voltreffer als het erop aankomt om je partner deels te laten smelten door de juist gekozen achtergrondmuziek tijdens een romantische avond met uitzicht op genot!

Om het probleem van de dubbele agenda even te omzeilen wordt ons, na overleg met de heel vriendelijke security, de toelating gegeven om via een sluipweg naar de kerk te trekken, alwaar er weer iets magisch ontstaat. Iets dat bijwijlen op een gospelfeestje lijkt, waar het publiek duchtig aan meewerkt door hard te applaudisseren en luidkeels te joelen tot de mooie kerk er zelf van beeft.


Ik hou wel van dit soort spirituele ruimtes en ook hier wordt weer duidelijk dat kerken nog steeds een grote rol zouden kunnen spelen in het samenbrengen en verbinden van mensen, al dan niet via muziek. Nu we veiligheidshalve nog voor het zingen (van het laatste lied) de kerk uit gaan, grijpen wij de kans om het unieke Dranouterdorp even onder de loep te nemen. En jawel hoor… we hebben jammer genoeg veel te weinig tijd om ons even te laten onderdompelen in deze aangename ‘alles kan, niets moet’ sfeer. De volgende act heet WARHAUS, en daarvoor moeten we helemaal terug naar het grote podium.

Tekst PUUR P . || Foto’s: Trees Rommelaere

Website Dranouter Festival

 

 

Copyright 2020 LiveStreamMagazine © All Rights Reserved

LiveStreamMagazine