Festival Leffingeleuren

Leffingeleuren zet kroon op Belgisch festivalseizoen

Na een geslaagde vrijdag en zaterdag kan het publiek ook op deze afsluitende zondag weer flink door Leffinge leuren en zich laven aan optredens van onder meer Aubrie Sellers, Phoenician Drive, Dylan LeBlanc, Courtney Marie Andrews, Rolling Blackouts CF, Robert Jon & The Wreck, Lenny Crevettes, Cosmonauts, Stef Kamil Carlens, Mauger en Tjens Matic.

Het beloofde mooie weer hebben we blijkbaar een dag voordien al opgesoupeerd, want een frisse wind drijft ons al snel de zaal in waar Aubrie Sellers jong en schoon staat te wezen. Het moet gezegd, ik ben zelf geen echte fan van de blues, en laat ons een kat een kat noemen, echt nieuwe wegen slaat dit meisje niet in met haar eerste set op Europese (klei)grond. Wat ze wel doet is op degelijke wijze de voetsporen en platgetreden paden volgen van de vorige generatie.

Op naar de kapel waar blijkbaar nog mensen uitkijken naar CFM, doch ergens bleek er een foutje in de programmatie, want hier krijgen we Phoenician Drive uit Brussel voorgeschoteld die ons een soundscaping met heel wat kleurige wereldklanken geven waardoor deze jongen plots zin krijgt in wat licht heupwiegen, uiteraard in niets te vergelijken met de ware dans-extase van de avond ervoor bij La Jungle.

Ondertussen zetten we nog wat meer loopmeters op de teller door het zoveelste tripje naar de zaal. Dit keer voor de uit Alabama afkomstige Dylan LeBlanc, die naast humor beschikt over een zeer minzame en breekbare stem die ons zonder pardon doet denken aan Blue Hotel van Chris Isaak. Meer dan zondagse zalf voor de krassen op de ziel, ondanks de technische problemen op het podium.

Enkele ogenblikken later wordt ons humeur weer wat vrolijker door het zien van een heerlijk stukje straattheater, gebracht door Kartje Kilo. Ongelooflijk wat er allemaal kan met een rolcontainer en een bezem. En het bier vloeit vlotjes naar binnen …

Een opkomende keelpijn verdwijnt zowaar voor eventjes als we ons op maken voor een streepje Courtney Marie Andrews. Haar enige doortocht hier wordt schoon en degelijk afgewerkt, iets wat ook gezegd kan worden over de voor vandaag duidelijk gemaakte keuze meer traditionele bands te programmeren.

Terug in de sfeervolle kapel horen we schitterende stemmen en flink wat gevarieerde samenzang bij de Rolling Blackouts CF. Deze heren uit Australië steken flink wat energie in een lekkere set. Vrolijke rock en lol dus.

In de zaal staan ondertussen de beide fotografen van Brothers (& Sisters) in RAW klaar voor Robert Jon & The Wreck. Weer een flink stukje traditie, waar zij allebei wel van kunnen genieten. Hier wordt wat langer dan drie nummers gebleven, en ook dat moet kunnen op zondag. Dit is dan ook niet zomaar weer een southern rock act.

De band weet duidelijk een eigen draai te geven aan deze muziek. Meer soul en meer blues, waardoor het allemaal net even anders is dan soortgenoten Blackberry Smoke. Dit hapt zo heerlijk weg en is dusdanig vernieuwend dat het nergens verveelt. Robert Jon & The Wreck heeft het allemaal.

Buiten wordt het inmiddels nog grijzer en guurder, maar gelukkig is de lokale bevolking deze keer niet achter de gordijnen blijven hangen en kan De Propere Fanfare in Buskerstreet lekker haar ding doen. Deze vrolijke bende krijgt elk mens aan het bewegen, ongeacht de leeftijd, schoon of lelijk. Alles wat poten en oren heeft laat zich gewillig meedrijven op een wolkje van fanfaremuziek. In het hele dorp is voelbaar dat het zo’n dag is waarop mensen met een hoekje af een streepje voor hebben. Zo nu en dan moet ik toch eens goed kijken of het nu een onderdeel is van het straattheater, of gewoon een uitgewaaide cowboy uit het team van DJ Willie.

Culinaire verkenning

Tussen onze looplijnen door voel je ook een soort van spanning en hoge verwachtingen voor wat later nog op het podium komt. Bij onze laatste culinaire verkenning trekken we naar Lenny Crevettes, waar twee rijpere dames ons niet alleen vriendelijk te woord staan, maar ook in geen tijd twee super lekkere, stevig gekruide en gevulde garnaalkroketjes op ons bordje toveren. Ondertussen zijn Cosmonauts in de kapel bezig aan een stevige up-tempo set waar flarden The Cure en een vleugje Debbie Harry doorsijpelen. Voor mij zeker een aangename afwisseling tussen de grote hopen blues die ik op deze zondagnamiddag al te verwerken krijg.

In de zaal weet de immer hese Stef Kamil Carlens zich omringd door twee knappe dames, waarvan er eentje wel heel vingervlug de harp bespeelt, wat leidt tot een vrolijke (helaas niet voor publicatie vatbare) sms tussen de fotograaf en mezelf. Op het podium klinkt ook een vrolijke noot, hoewel het ons ook wel opvalt dat vooral de oudere nummers nog steeds inwerken op het publiek, ondanks de af en toe (te) trage uitvoering. Buiten kan het ganse dorp nog kennismaken met de heerlijke band Mauger die de friste makkelijk weg spelen en tokkelen met hun warme stemmen. Muziek die je doet uitkijken naar meer werk van deze band.

Tjens Matic

Dan is het stilaan tijd voor Tjens Matic, het ‘nieuwe’ project van de zwarte oppergod uit af en toe Ostende. Op sociale media had ik ergens een verslag gelezen wat bol stond van de positiviteit. Een beetje te bol volgens mij, want hierdoor stond blijkbaar niet alleen mijn verwachtingspatroon te hoog afgesteld.

Het is natuurlijk een zegen om het oudere werk van Tjens Couter en TC Matic terug te mogen aanschouwen, maar ik vrees wel dat je omringen met uitstekende jonge muzikanten nog geen garantie is voor het herbeleven van wat destijds uniek en spraakmakend was.

Arno heeft er zeker zin in, en speelt een stevige set, maar het vuur en de magie van weleer is toch eerder wat getemperd. Het smeult hier en daar nog, maar opflakkeren zal het wellicht niet meer doen (?) Al bij al natuurlijk wel een mooie afsluiter voor een meer dan geslaagde driedaagse! Bedankt Leffinge om uw dorp met ons te delen. En mocht iemand zich afvragen waar ik volgend jaar begin september zal zijn. Ook volgend jaar mogen jullie weer flink met mij leuren!