Festival Leffingeleuren

Mooie afsluiter festivalseizoen België

Op en rond het dorpsplein van Leffinge sluit Festival Leffingeleuren dit weekend op fraaie wijze het festivalseizoen in België af. Op de vrijdag zijn er optredens van onder meer J.Bernardt, Equal Idiots, The Murlocs, Millionaire en de locale band Shore Shot. Een dag later maakt het publiek kennis met onder andere C. Paul Stelling, Absynth Minded, Comet Street, Mind Ray, Wakahatchee, The Black Heart Rebellion, B-Boys, The Babe Rainbow, Oathbreaker, La Jungle, Idles, Dreun, Shht en In De Discotheek.

Even langs de foodtrucks, waar een heerlijk vriendelijke dame, ons weet te verleiden met rode, gele, zwarte, en witte Mo-Mo, een soort van Nepalese ravioli met best wel pittige (!) sausjes. Na dit culinaire orgasme is het hoog tijd voor J.Bernardt in de zaal, waar hij, het moet gezegd, veel beter tot zijn recht komt dan eerder op het grote Dranouter podium. Toch heeft het voor mij, ondanks de herkenbaarheid, nog te weinig om het lijf om echt te kunnen bekoren. Iets wat Equal Idiots dan wel weer doen. Weer zo’n tweekoppige band zou je kunnen zeggen, maar wat deze twee gelijkwaardige idioten uit hun instrumenten weten te toveren is dik in orde. Stevig en rauw, zonder overdaad aan bliepjes en piepjes.

Tegelijkertijd staan The Murlocs in het slecht verlichte café van Jetje te geven in een outfit die  net uit de kringwinkel van Leffinge lijkt te komen ( blauwe overalls). Deze band zou wellicht beter tot zijn recht komen in de zaal en misschien geraken ze daar in de toekomst ook nog wel (?)

Millionaire

Voorlopig is de volgelopen zaal in ieder geval nog voorbehouden voor Millionaire. Tsja, er zijn misschien wel een miljoen bandjes in de wereld, maar ‘there is only one Millionaire’. De band trakteert het publiek op een lang intro op de meest rechthoekige rode gitaar ooit (wellicht nagemaakt van een kartonnen model uit de jeugdjaren). En al snel wordt duidelijk dat deze terug-van-veel-te-lang-weggeweest band vandaag kwam, zag, en niet geheel moeiteloos zaal De Zwerver, overwon. 


Toch een beetje een dubbel gevoel bij zoveel testosteron op een rij (lees: vier gitaren tegenover 1 toetsenman en een drummer wat mij, gelukkig maar voor even, aan A  Brand doet denken) waarbij de heerlijke opzwepende moves van frontman Tim Vanhamel af en toe zorgen voor een ‘dEUS momentje’ (wel zonder het charisma van muzikale God Mauro) maar waar de psychedelische chaos toch ook wel iets te vaak achter de hoek loert om het grote publiek mee te krijgen naar hoge toppen? 

Deze vrijdag sluiten we vervolgens op aangename wijze af in het café waar het locale Shore Shot nog even lustig zijn ding mag doen.

Zaterdag Leffinge Leuren

Na een korte nacht waarin ik al schrappend en krabbelend (en met een nog grotere to-see’ lijst op zak) het gevecht aan ga met een teveel aan woorden, trekken we de volgende dag vol plichtsbesef, doch geheel vrijwillig, richting het no-nonsens dorp waar de muzikale verhalen als het ware voor het rapen liggen rond de kerk. Er wordt, bij wijze van warm welkomstgebaar, gekozen voor een wel heel pittige ristretto, (bij Coffee CAFE❤️) en terwijl wij onszelf wat moed en cafeïne proberen in te pompen, staat het (h)eerlijke sociale experiment Dreun op het Buskerstreet podium voor een volle tribune van jetje te geven.


Nu we toch ruimschoots op tijd zijn, pikken we met Shht (jazeker, zonder ‘i’) zelfs nog een extra gig in de zaal mee. We zien hen niet alleen klooien met de techniek, het veel te overdadig gebruik van gekke cartoonachtige stemvervorming jaagt ons zelfs naar buiten, daar waar Kartje Kilo elke toevallige passant betrekt in een door hen zelf verzonnen wielerwedstrijd met aankomst voor de kerk. Dit kan enkel hier, constateren we lachend, terwijl we bewust langs de andere kant van de kerk naar de kapel trekken alwaar mijn grootste verlangen van de dag om 15:15 uur optreedt.

In de Discotheek (winnaar TAZ 2017) zorgt voor het eerste echte hoogtepunt, prachtig geruggensteund door de uitstekende PA techniek (deze muziek zoekt werkelijk alle klankkleuren tegelijk op). Het is pas de tweede keer (en zeker niet de laatste!) dat dit jonge geweld mij ter ore komt, maar wat grijpt zangeres en scorend boegbeeld Maya Mertens je zonder schroom bij het nekvel. Vandaag voor een eerste keer in de zaal, en dat werd hoog tijd!


C. Paul Stelling verbaast vandaag met zijn optreden vriend en vijand van folkmuziek. Ingegeven door zijn intense stemgeluid, de heerlijke samenzang, en vooral heel veel vingervlug speelplezier en een onwijs lekkere contrabas.


Ondertussen doen in de wandelgangen geruchten de ronde betreffende wijzigingen in het schema. Zo wordt het optreden van Mind Ray in het café twee uur naar voren geschoven, waardoor Comet Street in de kapel ons eerder ten deel valt. Naar het schijnt is dit pas het vierde optreden (in deze bezetting) van deze uit Lichtervelde komende band. En jawel hoor, ze starten als een komeet, waardoor ik even (let wel, slechts heel even) denk aan Eddie Vedder. Maar helaas slaat bij mij toch al snel de verveling toe, zeker als blijkt dat de heren zich gedragen alsof ze in een groot stadion staan te spelen, in plaats van in ‘de kapel over de straat’.


Aansluitend dwingt het gewijzigde schema ons net op tijd weer naar de zaal waar Waxahatchee ‘very Britisch’ staat te wezen met een strakke WTF? rock & roll houding gecombineerd met veel girl power in ‘heren-maatpak-vermomming’. Enkel de drummer oogt ‘een man’ te zijn. Allemaal goed en wel, maar voor de Togo All Stars klinkt het leven alvast niet zo flexibel en mobiel. Zij kunnen wegens een burgeroorlog niet opstijgen naar België en moeten hier jammer genoeg verstek laten gaan. Hoe ERG! Evenwel biedt dit ons wat extra ruimte voor een nieuwe culinaire verkenning in de foodstreet. Patat au Four laat deze keer onze smaakpapillen genieten terwijl de zon minzaam onze huiden streelt.


Terug in de kapel blijkt The Black Heart Rebellion een band te zijn die vooral underground ‘werkzaam’ is. Gewapend met een heerlijk arsenaal aan creatieve instrumenten en zalig stemwerk biedt de band ons een cocktail van filmmuziek, en een directe roadtrip naar de riolen onder de stad. Het is alleszins niet toevallig dat er verschillende mensen met T-shirts van Amenra ronddwalen voor het podium.


De show van The Black Heart Rebellion was bepaald geen hapklare brok. Dit in tegenstelling tot de B-Boys die door de upgrade van het café naar de zaal nog een beetje onwennig op het grote podium staan. Maar hun strakke, korte en hevige nummers (die mij zo nu en dan even aan de Ramones doen denken) vinden zonder pardon een weg naar de vaak nog te weinig beschermde trommelvliezen.

La Piscine

Buiten schijnt nog steeds de zon, waardoor de zoveelste wandeling tussen veel schoon lokaal volk naar, alweer de kapel, zowaar verworden is tot een ontspannen must. Hier doopt The Babe Rainbow de ruimte op geheel eigen wijze (ruik ik daar enkele tuinkruiden?) om tot ZEN-zone. Hun liederen komen precies recht uit de film La Piscine waarin weergaloze lijven (Romy, … kwijl …Jane!) losbandig over de dansvloer zweven. De vrouw in mij zag dat het goed was, maar de man in mij keek op zijn schema en stond niet toe dat dit hier de verkeerde kant zou op gaan.

Oorbreker

Op naar het perfecte tegengif! Oorbreker. Euh, ik bedoel OATHBREAKER staat voor een volle zaal de grenzen van ‘hoeveel geluid kan een mens nu eigenlijk aan op een half uur’ af te tasten. En terwijl de dappere fotograaf van dienst enkele pogingen doet om het bijna constant onder de krullen verstopte gezicht van de zangeres te vangen, trek ik mij even terug op het bureel (lees wc) om de boekhouding van trefwoorden aan te vullen. Maar eigenlijk ook wel een beetje om de focus te bewaren tussen zoveel muzikaal geweld.

 

Terug op veilige afstand van de oorbreker-geluidsmuur (op Buskerstreet dus) staat een verrassing van formaat op het podium. We krijgen voor de tweede maal Christopher Paul Stelling voor de oren en ogen terwijl de vrouwelijke fotograaf wijselijk het ‘nog veel te weinig voorkomende dansen op straat’ in beelden vangt!

Idles

Als de Britse formatie Idles op het podium staat van de ondertussen ontwijdde kapel tovert dit wederom een glimlach op ons gezicht omdat de zanger, naast een grote hoop woede, wel heel veel gelijkenis vertoont met Manuel (I know nothing…) uit ‘Falwty Towers’. Dit wordt nog eens versterkt als er enkele woorden Spaans in de strakke, en oprecht energieke set kruipen. Schitterende band trouwens.

Voor de zaal staan dan al lange wachtrijen met mensen die slechts mondjesmaat binnengelaten worden voor het optreden van Absynth Minded. Deze jongen blijft op zijn hoede voor zoveel adoratie en is vooral benieuwd of de honderden bakvisjes van vroeger nu al uitgegroeid zijn tot bloedmooie rijpe vrouwen. Eénmaal voorbij de veel te strenge security (had meneer mij vandaag al geen tien keer zien langskomen met datzelfde rugzakje?) wordt mijn vrees waarheid, de band teert nog op het oudere werk.


Ook het zaterdagprogramma bulkt van de mooie mogelijkheden en Leffinge Leuren doet zijn naam alle eer aan wat betreft het scheppen van kansen tot nieuwe ontdekkingen ….  La Jungle,  toen die een actie tegen Sabam voerden in een groot warenhuis in Luik … Het is mij meteen duidelijk dat beide bands, ondanks de toch ook wel grote verschillen, een hoog ADHD gehalte gemeen hebben, waarbij het dansen een veel gezonder geneesmiddel blijkt te zijn dan het verdovende en afstompende rilatine!

Het is dan ook met gezonde  bedoelingen dat deze krabbelaar naar de kapel trekt om zijn geloofsbrieven uit te breiden met enkele nieuwe moves in het geheel eigen ontwikkelde ‘Indian Gay Style’. Voor het podium tref ik een stadsgenoot en fan van het eerste uur, Thomas aan. Voor mij het sein om even alle beslommeringen en pak en zak achter te laten bij de PA, en mezelf over te geven aan de ophitsende klanken van “de boomlange gitarist met de gekke bekken en de heerlijk haakse hoek af” terwijl ook de hevig voortstuwende en zeer onvoorspelbare drumpatronen van de, al na één nummer, doorweekte drummer er voor zorgen dat benen en armen een eigen leven gaan leiden. Het duurt enkele nummers voor er meer dan twee dansen, maar jawel hoor, op den duur bleef niemand onbeweeglijk achter!


Wat een energie, en te bedenken dat deze gasten al aan hun tweede optreden van de dag bezig zijn. Tja, ADHD heeft duidelijk niet alleen nadelen. Dank u La Jungle, deze kennismaking werkte ritueel en helend, misschien moeten we dit soort optredens voortaan op voorschrift van Maggie laten doorgaan?

Doorweekt en volledig leeg,(water! water!) druip ik na het laatste nummer af, en omdat dit unieke moment toch niet meer te evenaren is, besluit ik wijselijk voor een stille aftocht richting zee (sorry Sleeping Beauties, sorry 65DaysOfStatic, sorry Caïro Liveration Front. Morgen meer.

Tekst: PUUR P. || Photos: © Trees Rommelaere

Website Leffingeleuren

Copyright 2020 LiveStreamMagazine © All Rights Reserved

LiveStreamMagazine