Festival Little Waves 2019

Op de valreep toch nog een uitverkocht huis

Het duurde lang totdat de voor de organisatoren verlossende mededeling kwam. Little Waves 2019 is uitverkocht!! Ook dit jaar. Ondanks het ontbreken van een echte headliner. Ondanks het afzeggen van Ryley Walker. Ondanks dat het aantal podia met liveoptredens in vergelijking tot 2018 is teruggebracht van vier naar drie. Uitverkocht en dus was het druk in het C-Mine cultuurcentrum in het Belgische Genk, zeker na 20:00 uur. Gezellig druk. LiveStreamMagazine pikt de krenten uit de Genkse pap.

De puntige garagerock van Annabel Allum

De Engelse Annabel Allum staat waarschijnlijk met opzet vroeg geprogrammeerd op Main Stage, om de boel gelijk even flink op te schudden met een portie puntige garagerock. Een gierende gitaar, een pompende bas, een drumster die de boel strak bij elkaar houdt, de stem van Annabel die in de verte doet denken aan PJ Harvey en alle registers bestrijkt en een podiumpresentatie die met een gerust hart levendig genoemd mag worden.

Even gaat het mis, Bij Picture On Picture dat als derde op de speellijst staat. Technische problemen. De bassist en drumster spelen een soort pauzemuziekje tot alles weer werkt, waarna Annabel met Sofa Song de draad weer oppikt. Een lekker begin.

Gabriel Kahane met verhalende liedjes

Terwijl de Main Stage zich bij uitstek leent voor het wat steviger werk, is de Theaterzaal de plek waar in stilte kan worden genoten van muziek om bij weg te dromen. Sfeervolle belichting, pluchen zetels en een geluidsniveau dat bij niemand de behoefte doet ontstaan om oordopjes in te doen. En dus is het geen straf om ruim een half uur te genieten van de verhalende liedjes van de klassiek geschoolde Gabriel Kahane.

Soms liedjes van niet meer dan enkele regels gebaseerd op een Twitterbericht, dan weer een lekker kabbelende pianoballade. Annabel Allum was hier waarschijnlijk gillend weggelopen; Gabriel Kahane komt hier meer dan uitstekend tot zijn recht.

Crayon Sun voor uw dagelijkse portie blues

Terug bij het hoofdpodium wordt het al wat meer dringen bij Crayon Sun, de eerste van een flinke portie Belgische bands die we vanavond aan het werk zien. Crayon Sun is het samenwerkingsverband van Aldo Struyf (Mark Lanegan Band, Millionaire) en blueszanger ‘Big’ Dave Reniers.

Wat we horen is een aangename mix van lekker sompige bluesmuziek en wat meer psychedelische gitaar- en synthesizerklanken. Wat we zien is, naast een hecht opererende band, vooral heel veel rook en heel veel blauw licht met heel af en toe een priemende witte lichtbundel.

Isbells brengt nieuw werk met verve

Op 1 maart 2019 verscheen met Sosei het vierde album van Isbells. Dat was, naast de grote populariteit van deze Belgische band in eigen land, voor de organisatoren van Little Waves 2019 waarschijnlijk voldoende reden om Gaëtan Vandewoude en de zijnen uit te nodigen voor deze editie van het festival. Logisch dus dat we in de Theaterzaal kunnen genieten van veel nieuw werk, een helder en orkestraal geluid en de mooie meerstemmige samenzang. Een prima optreden waarin vooral de bijdrage van Chantal Acda (toetsen, zang) een eervolle vermelding verdient.

Sergeant danst om de tafel

Naast de theaterzaal voor liefhebbers van luistermuziek trekt en een mainstage voor het wat steviger werk, biedt het derde podium – gehost door en vernoemd naar het AFF (Absolutely Free Festival) festival – onderdak aan drie optredens uit de alternatieve hoek. We wippen binnen bij Sergeant, het project van Ferre Marnef.

In het midden van de zaal een tafel met elektronica, drumcomputers, mengpanelen, keybords en looping stations. Daaromheen danst Ferre, af en toe een kreet in een microfoon slakend. Er wordt aan knoppen gedraaid, er wordt een gitaar bespeeld, twee kompanen vallen hem zo nu en dan bij op basgitaar en blokfluit. Apart en ook wel weer fascinerend.

Portland, klaar voor de festivals

Dan gaat het heel wat minder experimenteel toe het volgende Belgisch bandje, Portland. Opgericht in 2014, in 2016 finalist van Humo’s Rockrally en winnaar van de door Studio Brussel georganiseerde ‘De Nieuwe Lichting 2018’.

Hun muziekstijl? Een slimme mix van folk, rock en dreampop, met op de voorgrond Jente Pironet (gitaar, zang) en Sarah Pepels (zang, keys, synths), terwijl Gill Princen (elektronica) en Arno De Bock (drums) wat meer op de achtergrond blijven. Dit jaar staat de band op zowel Werchter als Pukkelpop; op Little Waves 2019 laat het kwartet zien dat dit eigenlijk best wel eens terecht zou kunnen zijn.

Marissa Nadler in de ban van het licht

Het zit de Amerikaanse Marissa Nadler niet mee vanavond. Geprogrammeerd in de theaterzaal heeft zij eerst stilzwijgend ruzie met de lichttechnicus, die niet onmiddellijk snapt dat zij de schijnwerpers graag wat minder fel wil zien. Daarna nog net geen ruzie met haar gitaren en loop stations, maar de bediening daarvan haalt wel de vaart uit het (los daarvan prima) optreden.

Ze oogt gespannen, ze oogt onzeker. En dat kan ik me eigenlijk wel voorstellen. In je eentje op een toch wel erg groot podium; in dat donkere gat voor je zijn alle ogen van een muisstil en verwachtingsvol publiek op jou gericht. De liedjes zijn prachtig, de stem loepzuiver. Vrouwmoedig worstelt ze zich door haar optreden.

De indierock van Pinegrove

Bij het optreden van Pinegrove merk je voor het eerst dat Little Waves 2019 ook echt is uitverkocht. Ruim voordat het optreden begint staat de Main Stage al lekker vol en hebben de wat oudere fans hun plek op het balkon ingenomen. Pinegrove speelt een gedegen, rechttoe rechtaan set indierock van ongeveer een uur. Precies wat de fans op grond van het meest recente, in 2018 uitgekomen album Skylight konden verwachten.

Beginnen met wat ouder werk van het in 2016 verschenen album Cardinal, zoals Then Again en Cadmium. Vervolgens vol gas door naar de nieuwere songs, waarbij met name Amulets en Light On opvallen. Een echte headliner mag dan misschien op deze Little Waves ontbreken, Pinegrove maakt zijn prominente plaats op de affiche wel degelijk waar.

Niklas Paschburg geeft oceanen een stem

De overgang van heldere geluid van Pinegrove naar de in nevelen gehulde klanken die Niklas Paschburg uit zijn synthesizers tovert is groot. Voor veel bezoekers te groot, want een flink deel van het publiek dat verwachtingsvol naar het AFF-podium is gekomen houdt het na een minuut of tien wel voor gezien. Oceanic heet het debuutalbum van deze 24-jarige Duitse pianist/elektronicaman dat in 2018 verscheen.

Dat verklaart dan waarschijnlijk meteen de zeermeerman, die aan een van zijn synthesizers bungelt. Net als voor het optreden van Sergeant eerder deze avond op hetzelfde podium geldt ook hier: voor de liefhebbers.

Whispering Sons klaar voor het grote werk

Little Waves 2019 wordt geheel in stijl op het hoofdpodium afgesloten door een Belgische band, het uit de eigen regio Limburg afkomstige Whispering Sons. Een optreden waarop heel veel bezoekers hebben gewacht, als we afgaan op de nu bomvolle grote zaal en de lege zitjes in het loungegedeelte van C-Mine.

Voor hen is dit de headliner, de band die nu nog in een betrekkelijk bescheiden zaal kan worden bewonderd, maar die gelet op het enthousiaste onthaal zeker in België alleen maar groter zal groeien. Wat dat betreft hebben de programmeurs van Little Wave een goede neus voor talent. We kijken uit naar de volgende Little Waves op 18 april 2020.