Ellen Foley

Ellen Foley, een naam uit een ver verleden. Paradise by the Dashboard – de mega-hit van Meat Loaf – kent natuurlijk iedereen. Maar hoewel het wel haar stem is, is het is niet Ellen Foley die hierin figureert maar een playbackende Karla DeVito. Foley vervolgde een solocarrière en had enkele hits in Nederland, afkomstig van het album Nightout. Na een laatste optreden in 1980 was zij onlangs weer in ons land voor een aantal shows. Tijd voor een verhelderend gesprek.

Ellen Foley

Je hebt in de jaren ‘80 drie albums uitgebracht en 30 jaar later één met de veelzeggende titel About Time. Waarom duurde dat zolang?

“Ik was erg druk met andere zaken; film, TV en theater. Ik ben getrouwd, kreeg twee kinderen en ik wilde er voor de kinderen zijn. Op een gegeven moment, in 2007, ontmoette ik Paul Foglino, een songwriter. Ik vond het heel goed wat hij deed en op een gegeven moment zijn we samen songs gaan schrijven. Dit resulteerde in een album, maar dat heeft inderdaad wel een tijdje geduurd. Hij had ook al songs geschreven voor Hercules in High Suburbia, een strip, een rock-n-roll tragedie van Euripides (2005). Ik speelde daar ook in mee. Na verloop van tijd kwam hij met een aantal songs op de proppen, die hebben we toen uitgewerkt met de band The Worried Man. We speelden enkele gigs in kleine clubs en dat beviel heel erg goed. Ik kreeg het stage gevoel weer terug.”

Je hebt zelf ook een paar songs met Paul geschreven, zoals Worried Woman, Any Fool Can See en Carry On (Party’s Over).

“Dat klopt alhoewel we de teksten van Party’s Over geleend hebben van Wally Bryson. Ik heb zelf de melodielijnen en teksten voor deze liedjes bedacht. In het verleden werkte ik altijd met iemand samen, ik heb nooit een song alleen geschreven.”

De band waarmee je in Europa optreed zijn dat The Worried Man?

“Nee, The Worried Man is mijn band in New York. Dit zijn muzikanten uit België. Ik ken ze nog maar een paar dagen. Ik heb twee dagen flink met ze geoefend om de songs er goed in te krijgen en volgens mij is dit goed gelukt.”

Op een gegeven moment ben je naast het zingen ook gaan acteren. Heb je daar ook les in gehad?

“Toen ik nog jong was heb ik les gehad in acteren. Zangles heb ik altijd gehad, nu nog steeds overigens, want het kan altijd beter. Ik doe verschillende oefeningen en dat helpt mij. Ik doe het ook voor elke show, mijn stem opwarmen. Ik vind wel dat sinds enkele jaren mijn stem sterker is geworden sinds ik bij mijn nieuwe zanglerares ben. Het is gemakkelijker voor mij om nu 75 minuten te zingen.”

“Thuis werd altijd muziek gedraaid van de Stones tot de Beatles

Maar ook meidengroepen van Motown hebben mij beïnvloed”

Kom je ook uit een muzikale familie, heb je veel steun gekregen?

“Ja enorm, ze steunden mij van alle kanten. Mijn moeder hield ervan. Thuis werd muziek gedraaid van de Stones tot de Beatles, maar ook de meidengroepen van Motown hebben mij beïnvloed. Ik was zelf voornamelijk een fan van de Stones.”

Je zong tijdens het optreden twee liedjes van de Stones; Sway en Stupid Girl.

“Klopt, alleen Stupid Girl staat op de plaat.”

Het viel op dat alle liedjes die je speelde een nieuw arrangement hebben gekregen, waarom?

“Ja ook dat klopt. Ik wilde wat anders doen, het beter doen laten klinken. Dit doet mijn band in de US ook.”

Je bracht met Guilty ook een lied van Randy Newman ten gehore. Waarom deze song?

“Ik hoorde het in de jaren ’70 op de radio, toen gezongen door Bonnie Raitt. Ik vond het meteen te gek. Ik heb het diverse malen gezongen en ik vond het nu wel passen op dit album. Het gaat over emoties van meisjes en het is mooi om te zingen.”

Je speelde Heaven Can Wait niet tijdens je optreden, terwijl het wel op de set-list stond?

“Ik heb Heaven Can Wait niet gespeeld, omdat het publiek enorm rumoerig was. Als je zo’n song speelt moet het wel rustig zijn. Daarom ben ik maar in de toegift begonnen met Should I Stay or Should I Go. Ik had het publiek ook al diverse keren gevraagd om stil te zijn, maar helaas. Ik moet mijn emoties in een liedje kunnen geven, en dan moet het wel rustig zijn, anders lukt het niet.”

Op een gegeven moment ben je op tournee gegaan, was het moeilijk om de liedjes die je ging spelen uit te zoeken?

“Nee, eigenlijk niet. Toch heb ik recent geen liedjes van mijn derde en tweede album gespeeld.”

Zijn de songs na afronding van de opnames voor het album ook geëvolueerd op het podium?

“Jazeker, de arrangementen zijn anders geworden en het einde is langer. Kleine dingen eigenlijk. De zang doe ik nu voornamelijk alleen en in New York heb ik hulp gehad van Ula Hedwig. Wij zingen duetten en dat is heel leuk.”

“Een bandlid van Ian Hunter vroeg mij Irene Wild te zingen

Ik voelde mij zeer vereerd dit te mogen doen”

Ik hoorde dat je op het verjaardagsfeestje van Ian Hunter was (75 jaar, red.) en daar het lied Irene Wild hebt gezongen, hoe was dat?

“Ian speelde zelf 75 minuten. Geweldig! Ik had hem lange tijd niet gezien, maar hij tourt nog steeds. Een bandlid van Hunter vroeg mij of ik Irene Wild wilde zingen op zijn verjaardagsfeestje. Samen met zijn band, The Rant Band. Irene Wild is een song van Ian, volgens mij uit de tijd van Mott the Hoople. Ik voelde mij zeer vereerd om dit te mogen doen. We hebben veel plezier gehad, en veel bijgekletst. Als ik naar Ian kijk, kan ik nog jaren mee. Een zeer inspirerende man.”

Je hebt op twee albums van Meat Loaf gezongen, correct?

“Jazeker, dat klopt. Maar niet op alle nummers hoor. Ik heb ook gezongen op het solo album van Jim Steinman.”

Als je terugkijkt op die periode, wat is je dan het meest bijgebleven?

“Het was een hele leuke periode, allemaal heel onschuldig. We waren erg opgewonden. Jim werkte een hele tijd aan dit project en had alles minutieus uitgewerkt. Het was zoeken naar een platenmaatschappij die geïnteresseerd was in dit project. En zoeken naar een producer. Toen alles samenkwam viel alles op de goede plek. Iedereen die eraan meewerkte geloofde erg in Jim.”

Heb jij qua tekst nog wat bijgedragen aan Paradise By the Dashboard Light?

“Nee, helemaal niet. Jim had alles op papier, geen enkele improvisatie. Jim was zeer strikt op dat gebied en hij had gelijk, of niet dan?”

Oké, maar wat vond je van de zangpartijen op Pandora’s Box?

“Ik vond het erg leuk, ik mocht de monoloog doen en dat vond ik oké. Ik had dat al eens eerder gedaan in een musical genaamd Neverland, een Rock ‘n’ Roll Fantasy van Jim Steinman. In 1977 speelden wij in het Kennedy Center en ik speelde daar het karakter Wendy, zij zong ook Heaven Can Wait.”

“Jim Steinman heeft mij een tijdje geleden nog een song gestuurd

Hij wilde Meat Loaf, mijzelf en Karla DeVito in een lied samenbrengen”

Zie je Jim Steinman nog wel eens?

“Online meestal, dat is sneller. En soms op Facebook. Hij schreef ook het voorwoord in het boek Stop Right There! dat Luc Standaert over mij heeft geschreven.”

Mailt hij wel eens met: Hé Ellen, ik heb een song voor jou?

“Hij heeft mij een tijdje geleden een song gestuurd, maar dit was nog niet af hoor. Hij wilde Meat Loaf, mijzelf en Karla DeVito in een lied samenbrengen. Of dat gaat gebeuren weet ik niet. Ik vond het in ieder geval een goede song.”

De muziekrechten van jouw liedjes zijn geregistreerd door Urban Noise Music, ben jij dat?

“Jazeker, ik noem het zo omdat er in een stad altijd geluid is, het is nooit stil. Ik hou van the urban noise.”

Woon je nog steeds in New York?

“Ja, ik woon in Manhattan, in een gebouw uit 1912 met twaalf verdiepingen. Een zeer mooi en karakteristiek gebouw. Ik heb het heel lang geleden gekocht.”

“Het boek Stop Right There! ziet er geweldig uit

Het uiteindelijke resultaat vind ik prachtig”

Luc Standaert heeft een boek over jou geschreven, was je vereerd?

“Het ziet er geweldig uit, ik heb het manuscript gelezen en ik was zeer verheugd. Nu ik het uiteindelijke resultaat zie, vind ik het prachtig. Er komt ook een Engelse uitgave, maar ik weet nog niet precies wanneer. We zijn nog op zoek naar een uitgever.”

Wat zijn je plannen voor 2015?

“Ik werk in Europa met Luc en in de Verenigde Staten heb ik een eigen manager en samen proberen we in de VS en in Europa shows te geven, want in Europa heb ik ook een publiek dat mij graag hoort zingen. Hopelijk kan ik ook in andere landen spelen op dit continent. In New York speel ik in kleine clubs, maar hier in grote zalen. En dat is toch de real thing!”

En acteren?

“Dat staat op een heel laag pitje. Ik heb het wel gehad met het doen van audities, daar heb ik eigenlijk geen zin meer in.”

Jolanda Bansema

Review Ellen Foley in Nederland

Copyright 2020 LiveStreamMagazine © All Rights Reserved

LiveStreamMagazine